Όταν στις 5 Ιουλίου 1972 (σαν σήμερα πριν από 53 χρόνια) ο ΠΑΟΚ αντιμετώπιζε στον τελικό του «Καραϊσκάκης» τον Παναθηναϊκό, μετρούσε δύο σερί χαμένα τρόπαια, αφού το 1970 είχε ηττηθεί από τον Άρη με 1-0 και το 1971 είχε χάσει από τον Ολυμπιακό με 3-1. Εκείνες οι αποτυχίες είχαν πεισμώσει την ομάδα του Λες Σάνον, που ήταν αποφασισμένη να επιστρέψει στη Θεσσαλονίκη, έχοντας προηγουμένως κάνει δικό της το τρόπαιο.
Ο Παναθηναϊκός διέθετε παίκτες –«ιερά τέρατα» της εποχής: Οικονομόπουλο κάτω από τα δοκάρια, Δομάζο στη μεσαία γραμμή, Αντωνιάδη στην επίθεση. Δεν είχε, όμως, έναν Γιώργο Κούδα, το άστρο του οποίου αποδείχτηκε εκείνο το βράδυ ικανό να φωτίσει κάθε γωνιά του «Καραϊσκάκης». Ο «Μεγαλέξανδρος» δεν ήταν απλώς ο καθοδηγητής του παιχνιδιού του Δικεφάλου, αλλά και ο εκτελεστής των «πράσινων», αφού είχε πετύχει και τα δύο γκολ της νίκης με 2-1 (2΄ και 88΄).
Είχε μεσολαβήσει ένα ακυρωθέν γκολ του Ματζουράκη (79΄) . Ο «Ρουμάνος» του ΠΑΟΚ (ανδρώθηκε ποδοσφαιρικά στην Κλουζ) είδε την μπάλα να καρφώνεται στα δίχτυα του Οικονομόπουλου μετά το εκπληκτικό ανάποδο ψαλίδι που επιχείρησε, αλλά και τον διαιτητή Μίχα (40 λεπτά πριν την έναρξη του τελικού είχε γίνει κλήρωση στα αποδυτήρια του γηπέδου για την ανάδειξη του διαιτητή) αμέσως μετά να ακυρώνει το γκολ ως φάουλ, παρά το γεγονός ότι γύρω του δεν υπήρχε αντίπαλος σε απόσταση μικρότερη του ενός μέτρου, ώστε να θεωρηθεί αντικανονικό παιχνίδι. Το μόνο που κατάφερε ο Παναθηναϊκός ήταν να μειώσει στο 89΄ με τέρμα του Παπαδημητρίου.
Παναθηναϊκός: Οικονομόπουλος, Καραμανλής (56′ Βλάχος), Γονιός, Σούρπης, Αθανασόπουλος, Δημητρίου, Ελευθεράκης, Γραμμός, Αντωνιάδης, Δομάζος, Παπαδημητρίου.
ΠΑΟΚ: Χατζηιωάννου, Γούναρης, Φουντουκίδης, Παπαδόπουλος, Ιωσηφίδης, Τερζανίδης, Μπέλλης, Κούδας, Σαράφης (46΄ Λάζος ), Αποστολίδης, Ασλανίδης (76΄ Ματζουράκης).
