Ήταν εκεί. Τα έζησε όλα. Τα είδε όλα. Τα πέρασε όλα. Μαζί με τον Διόσκουρο του στα μετόπισθεν είναι ο μόνος που βίωσε όλη αυτή την ανηφορική διαδρομή από το τίποτα προς τα… πάντα. Ήταν εκεί με Βλάνταν Ίβιτς. Ήταν εκεί με Στανόγεβιτς. Ήταν εκεί με Λουτσέσκου. Ήταν εκεί με Αμπέλ. Είναι εδώ και με Πάμπλο.
Όλοι όσοι βρίσκονται σήμερα στο ρόστερ (πλην του Χοσέ Άνχελ Κρέσπο) τον βρήκαν εκεί. Δεν τους βρήκε. Είναι ο απόλυτος πάλιουρας -ποιός να του πει τι;
Ήρθε… άφωνος, διακριτικός, ανιχνευτικός και έγινε εμβληματικός, φωνακλάς, ηγετικός. Ποιος θα ξεχάσει το ιστορικό βίντεο, με εκείνον να χτυπάει το χέρι δυνατά στο τραπέζι των αποδυτηρίων πριν από το καθοριστικό ντέρμπι τίτλου με τον Ολυμπιακό στην Τούμπα και να ουρλιάζει: «Δεν παίζουμε για τον εαυτό μας! Δεν είναι μόνο 90 λεπτά! Παίζουμε για τα 35 χρόνια πίσω μας! Παίζουμε για αυτά τα 35 γαμ…να χρόνια πίσω μας! Πάμε να το πάρουμε!»;
Ήρθε ως ένα στοίχημα, ως ένας ακόμα Αφρικανός κεντρικός αμυντικός, ως μία τζογαδόρικη επένδυση, μα σύντομα έγινε το «τέρας».
Στην ταυτότητα γράφει Φερνάντο Βαρέλα, αλλά οι περισσότεροι τον ξέρουν ως «beast». Ως ένα τέρας που τρομοκρατεί τους αντιπάλους του. Η εικόνα του να παίζει σχεδόν με ένα χέρι και μπανταρισμένη όλη την αριστερή του πλευρά από την ωμοπλάτη και κάτω από το 28ο λεπτό του τελικού κυπέλλου με την ΑΕΚ το 2019 ήταν το απόλυτο δείγμα αυταπάρνησης, δεν πρόκειται να ξεθωριάσει ποτέ ό,τι κι αν γίνει.
Συνήθως έμενε στις ομάδες του ένα, άντε το πολύ δύο χρόνια. Έκανε ρεκόρ στην Στεάουα με τρία συναπτά έτη, όμως στην Θεσσαλονίκη κλείνει σε λίγους μήνες μία πενταετία. Μια ολόκληρη ζωή αν μιλάμε για ποδοσφαιριστή.
Ο χρόνος άρχισε να αφήνει φέτος τα σημάδια στο κορμί του πιο έντονα από ποτέ. Έμοιαζε πιο αργός. Έμοιαζε λιγότερο δυνατός. Έμοιαζε να πηδάει λιγότερο ψηλά. Οι τοποθετήσεις του είχαν λιγότερη σιγουριά. Έμοιαζε πιο ευάλωτος.
Οι αντίπαλες άμυνες άρχισαν να σημαδεύουν τα πιο αργά πόδια του. Το ανίκητο δίδυμο άμυνας με τον Χοσέ Αντόνιο Κρέσπο δεν ήταν πια αρραγές, ακόμα και σε τριάδα άρχισε να μην εμπνέει την ίδια σιγουριά.
Ο Φερνάντο Βαρέλα χωρίς να είναι ο ίδιος το πρόβλημα, έγινε μέρος του προβλήματος του φετινού ΠΑΟΚ. Το εξαιρετικά βαρύ του συμβόλαιο -η ρευστοποίηση της προσφοράς του όλα αυτά τα χρόνια- τον έκανε ακόμα πιο εύκολο στόχο.
Το κλίμα όλη την χρονιά μύριζε «φιλικό διαζύγιο», υπήρχε κρυμμένη ένταση που έβγαινε σε αποτυχημένα και άκαιρα μηνύματα στα social media (όχι από τον ίδιο), κρυφά παράπονα, μία έμμεση παραδοχή ότι όλα φτάνουν σιγά – σιγά στο τέλος -μην ξεχνάμε ότι ήταν αυτός που πανηγύρισε λιγότερο έντονα από κάθε άλλο το νικητήριο γκολ του Μουργκ στο ΟΑΚΑ.
Κι εκεί που όλα έδειχναν παραίτηση, ήρθε η άνοιξη. Ο ΠΑΟΚ επέστρεψε στην μανιέρα με τους τρεις κεντρικούς αμυντικούς και ο τραυματισμός του Κρέσπο σε συνδυασμό με την οριακή κατάσταση του Ίνγκασον τον έφεραν ξανά στην πρώτη γραμμή. Στον γνωστό του ρόλο ως «φάρος» στο κέντρο της άμυνας.
Από την ημέρα που επέστρεψε, θυμίζει και πάλι το γνωστό beast. Με αυτόν στο κέντρο της αμυντικής τριάδας, ο ΠΑΟΚ δέχθηκε μόλις ένα γκολ σε κανονική ροή αγώνα στα τελευταία έξι παιχνίδια αυτό του Γαλανόπουλου στον αγώνα κυπέλλου της Τούμπας και ελάχιστες φάσεις.
Ο Φερνάντο Βαρέλα έγινε και πάλι εκείνο το φοβιστικό «τέρας». Κόβει τα πάντα, μπαλώνει τα πάντα, καθαρίζει τα πάντα. Ακόμα και σε αυτή την άκρως προβληματική για τον ίδιο σεζόν έκανε 30+ παιχνίδια στην σεζόν για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά. Το αβανταδόρικο για το σώμα του σύστημα με τους τρεις κεντρικούς αμυντικούς μακιγιάρει τις αδυναμίες του, ειδικά σε ένα τέτοιο αργό πρωτάθλημα όπως το ελληνικό.
Σε δύο συνεχόμενα απαιτητικά παιχνίδια απέναντι στην ΑΕΚ έμοιαζε με… έφηβο. Ίσως γιατί θυμόταν την χαρά που κάποιοι του στέρησαν. Ο Φερνάντο Βαρέλα είναι ο πρώτος που θα ήθελε εκείνο το γκολ να είχε μετρήσει. Σιγά – σιγά αυτοί που θα επιθυμούσαν να είχε συμβεί το ίδιο, πληθαίνουν…
