Για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω αν η “τοξικότητα” είναι η σωστή λέξη για όλα αυτά που παρακολουθούμε. Ίσως είναι λίγη και μικρού βεληνεκούς, για να περιγράψει την επικρατούσα, θλιβερή κατάσταση, που μας βοηθά να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν πρόκειται ΠΟΤΕ να έχουμε στην Ελλάδα κανονικό ποδόσφαιρο, κανονικό πρωτάθλημα.
Κανονικό πρωτάθλημα, είναι ένα πρωτάθλημα, στο οποίο υπάρχει ανταγωνισμός, αλλά όχι μένος, οι ομάδες κάνουν το κουμάντο τους και τις επιλογές τους, χτίζουν τα ρόστερ τους, προετοιμάζονται, μπαίνουν να παίξουν σε έναν μαραθώνιο, θα κερδίσουν, θα χάσουν, θα περάσουν τα καλά και τα κακά φεγγάρια, η διάρκεια θα κρίνει το αν θα πετύχουν τους στόχους τους.
Αν δεν πετύχουν τον στόχο, δεν θα πανηγυρίσουν, μπορεί να περάσουν μια μικρή ή μεγάλη κρίση, αλλά η ζωή συνεχίζεται και ξεκινά η προσπάθεια για κάτι καλύτερο την επόμενη σεζόν. Ο κόσμος δεν έχει χαθεί.
Εδώ ακριβώς χαλάει το γλυκό στην Ελλάδα κι εδώ είναι ο “αδύναμος κρίκος” της ιστορίας.
Στην Ελλάδα, οι παραδοσιακές δυνάμεις, δεν μπορούν να δεχτούν ότι υπάρχει στο παιχνίδι και η αποτυχία να υλοποιήσουν έναν στόχο. Είναι κάτι που δεν το σηκώνει ο οργανισμός τους.
Η ΑΕΚ δεν μπορεί να δεχτεί ότι υπάρχει περίπτωση φέτος να μην πάρει το πρωτάθλημα. Έκανε καινούριο γήπεδο (μάλλον “αρένα” είναι η πιο σωστή λέξη), νιώθει δυνατή σε όλα τα επίπεδα, δεν δέχεται ότι δεν θα πάρει το πρωτάθλημα.
Είναι τέτοια η ψύχωση για να το πάρει, που όλοι έχουμε καταλάβει ότι θα πολεμήσει για να πάρει ένα παιχνίδι στα χαρτιά για να το πετύχει, όπως πολέμησε και το 2018 για να “αρπάξει” ένα πρωτάθλημα που στο γήπεδο πήρε ο ΠΑΟΚ. Κι ίσως θα πολεμήσει και για κάτι άλλο στο κοντινό μέλλον για να το πετύχει, ποιος ξέρει τί…
Ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να δεχτεί ότι φέτος έχει φτιάξει μια ομάδα, που είναι κλαυσίγελος. Μπορεί να της κάνει πέντε – έξι κλασικές φάσεις για γκολ ο ΟΦΗ στο Καραϊσκάκη, κι άλλες δέκα μέσα σε ένα ημίχρονο ο ΠΑΟΚ. Και βέβαια δεν μπορεί να δεχτεί ότι ομάδες με τις οποίες είναι σε ανοιχτή κόντρα, έχουν το δικαίωμα να πάρουν το πρωτάθλημα. Σήμερα αυτό συμβαίνει με την ΑΕΚ, το 2018 συνέβη με τον ΠΑΟΚ.
Ο Παναθηναϊκός από την άλλη, μετά από χρόνια απαξίωσης, πίστεψε ότι έγινε κάτι που δεν είναι ακόμη, και ένιωσε πως το πρωτάθλημα είναι δικό του. Θεωρεί εαυτόν εν δυνάμει πρωταθλητή, ενώ ποδοσφαιρικά ΔΕΝ είναι, και είναι κι αυτός έτοιμος να μπει στον πόλεμο, για να διεκδικήσει το κομμάτι του.
Σ΄ αυτή τη φάση, ο ΠΑΟΚ είναι εκτός αυτής της αρρώστιας, ίσως έχει να κάνει με την διαφορετική θεώρηση των πραγμάτων, κάποιος θα πει πόσο έχουν αλλοιωθεί όλα στην πρωτεύουσα, όπου είναι και τα μεγάλα συμφέροντα, και πόσο πιο αθώα και αυθεντικά είναι ακόμη τα πράγματα στον Βορρά.
Σε κάθε περίπτωση, οι φίλοι του ΠΑΟΚ θα πρέπει να νιώθουν μεγάλη περηφάνια, μ΄ αυτά που βλέπουν και αυτή την εποχή.
Περηφάνια, γιατί αντιλαμβάνονται ότι τα τρία “βόρεια” πρωταθλήματα, αξίζουν σαν εκατό “νότια”, ο κάθε τίτλος εκλύει τόνους αυθεντικής χαράς κι όχι fake χαμόγελα για 5 λεπτά, δεν χρειάζεται να ξεφτιλιστεί όλο το ποδοσφαιρικό οικοδόμημα για να κατακτηθεί.
Και γι΄ αυτό εδώ ο κάθε τίτλος έχει αξία.
