Ακόμα κι όταν τον συμπεριέλαβε στην αποστολή, κανείς δεν περίμενε ότι θα παίξει. Η λογική έλεγε ότι τον πήρε περισσότερο για ψυχολογικούς λόγους, για να μυρίσει ξανά την αδρεναλίνη ενός ντέρμπι, να ξαναμπεί στον ρυθμό του ταξιδιού, του ξενοδοχείου, των αποδυτηρίων.
Όταν τον σήκωσε για ζέσταμα, κανείς δεν περίμενε ότι θα παίξει. Η λογική έλεγε ότι το έκανε περισσότερο για να εμπνεύσει αυτούς που παίζουν μέσα, για να φοβίσει τους αντιπάλους, για να τον κάνει να αισθανθεί ξανά ενεργός.
Όταν το ταμπελάκι της αλλαγής σηκώθηκε στο 88ο λεπτό του αγώνα με την ΑΕΚ και ο Μαουρίσιο μπήκε ξανά στον αγωνιστικό χώρο 6 μήνες και 19 ημέρες μετά από εκείνον τον σκληρό τραυματισμό του σε μία ανύποπτη φάση σε εκείνον τον αγώνα με τον Ατρόμητο, όλοι έτριβαν τα μάτια τους από έκπληξη. Βλέπουμε καλά; Είναι ο γνωστός Μαουρίσιο; Και επιστρέφει σε ματς, όπου πέφτουν κορμιά; Σε ντέρμπι; Για να κάνει τι;
Ο Βραζιλιάνος ήταν εμφανώς τρακαρισμένος. Και κρύος. Και πιθανώς με εκατομμύρια συναισθήματα, σκέψεις, εικόνες, μνήμες να πλημμυρίζουν το μυαλό του.
Δοκίμασε ένα σουτ, η μπάλα έφυγε απελπιστικά άουτ, καμία σχέση με την κλάση του. Επιχείρησε μία δύσκολη πάσα, που βρήκε τελικά έναν αντίπαλο, οι επαφές του με την μπάλα δεν ήταν αυτό που είχαμε συνηθίσει. Στο γήπεδο, όμως, συνέβη κάτι παράδοξο, κάτι μαγικό.
Στο διάστημα που ο Βραζιλιάνος ήταν στο γήπεδο η ΑΕΚ θορυβήθηκε, μαζεύτηκε, δεν ξαναπέρασε την σέντρα, δεν έγινε ξανά απειλητική. Χωρίς να κάνει τίποτα ο ίδιος, η αύρα του απλώθηκε στο χορτάρι και έκανε τους παίκτες του ΠΑΟΚ να μοιάζουν πιο απελευθερωμένοι, να νιώθουν ξανά ανώτεροι από τον αντίπαλο τους. Το 2-2 δεν άλλαξε, μα η επιστροφή του Μαουρίσιο (και οσονούπω του Βιεϊρίνια) σημαίνει την επιστροφή στην κανονικότητα του ΠΑΟΚ.
Διότι η «κανονικότητα» λέξη που ειπώθηκε από το στόμα του ιδιοκτήτη του Ολυμπιακού μετά την ισοπαλία με την Τότεναμ στην πρεμιέρα του Champions League δεν αφορά το… παραποδόσφαιρο, αλλά αυτό που παίζεται στις τέσσερις γραμμές του. Αφορά (κυρίως) τους απόλυτους πρωταγωνιστές του, τους ποδοσφαιριστές.
Μετά από ένα ανιχνευτικό πρώτο δίμηνο της σεζόν, όπου η ομάδα έψαχνε να βρει τι και ποιος της φταίει, μετά από ένα ξεκίνημα γεμάτο ανηφόρα και εσωτερική αναζήτηση, ο κανονικός ΠΑΟΚ φόρεσε τον πραγματικό του μανδύα και εμφανίστηκε για πρώτη φορά μέσα στην σεζόν στο «ΟΑΚΑ».
Δημιουργικός, κυριαρχικός, επιβλητικός, ορμητικός, ποιοτικός. Ένας ΠΑΟΚ που με το ποδόσφαιρο του αποζημίωσε όσους οπαδούς της ΑΕΚ έκοψαν εισιτήριο για να τον δουν. Μπορεί αλλιώς να τα περίμεναν και αλλιώς να τα είδαν, μα στο τέλος της ημέρας έφυγαν από το γήπεδο χορτάτοι από μπάλα και με την καθολική πεποίθηση ότι ο βαθμός που πήρε η Ένωση ήταν κολακευτικός, ότι περισσότερο άξιζε και μπορούσε να πάρει. Κι αυτό είναι το πιο τρανό παράσημο για την ομάδα του Αμπέλ Φερέιρα, μεγαλύτερο κι από τους τρεις βαθμούς που θα έπαιρνε από μία ενδεχόμενη νίκη.
Μία αφετηρία, ένα σημείο αναφοράς για να πατήσει κάπου και να χτίσει μία σειρά κανονικών εμφανίσεων, που να συνάδουν με την ατομική ποιότητα των παικτών του, αλλά και του προπονητικού επιτελείου. Το 2-2 με τον Άρη έκανε μερίδα των φιλάθλων να λέει με δυσθυμία το γνωστό σύνθημα «βαριά, βαριά του ΠΑΟΚ η φανέλα» με τη γνωστή συνέχεια. Μία εβδομάδα αργότερα, ένα άλλο 2-2 απέναντι πάλι σε «κιτρινόμαυρους» έκανε την ίδια μερίδα να φουσκώνει τα στήθη με υπερηφάνεια, να μετράει ένα-ένα τα 40 αήττητα παιχνίδια στο πρωτάθλημα και να λέει με σιγουριά: «Βαριά, βαριά του ΠΑΟΚ η φανέλα». Τελεία. Χωρίς κάτι άλλο μετά.
ΚΟΣΜΙΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ
Μόνο αν ενώσεις τις κουκκίδες, πολύ προσεκτικά, μπορείς να δεις την μεγάλη εικόνα. Στο πρώτο μέρος στο ΟΑΚΑ, ο ΠΑΟΚ κυριαρχεί. Παίζει την ΑΕΚ σαν την γάτα με το ποντίκι. Μονοπωλεί την κατοχή, πως να μην είναι 11-2 τα φάουλ υπέρ του, σε ένα γήπεδο που γέρνει; Η επίσκεψη του διοικητικού ηγέτη της Ένωσης στο καμαράκι των διαιτητών την οποία κατέγραψε στο φύλλο αγώνα ο Ελβετός ρέφερι (αλήθεια, τι δουλειά είχε εκεί;) αίφνης δημιουργεί νέες συνθήκες στον τρόπο που αξιολογούνται οι επαφές στην επανάληψη. Τα 2 φάουλ του ΠΑΟΚ γίνονται 12 στο τέλος. Στην επανάληψη, τα φάουλ εναντίον των γηπεδούχων είναι μόλις 5. Από δύο φάουλ που δύσκολα θα στοιχειοθετούσαν σφύριγμα στο πρώτο μέρος, έρχονται τα δύο γκολ της ΑΕΚ, το πρώτο που μέτρησε κανονικά και το ακυρωθέν. Κι όμως, ένας διαιτητής που αίφνης σφυράει στην επανάληψη κάθε επαφή ως φάουλ, αφήνει το πιο καθαρό όλων, την προβολή του Κρστισιτς στον Αουγκούστο από την οποία προκύπτει το 2-2. Παράλογο. Η επίσημη ΑΕΚ χαρακτήρισε την μπούκα στο καμαράκι των διαιτητών ως «κόσμια διαμαρτυρία και διατύπωση παραπόνων». Κάποιος άλλος θα μπορούσε κάλλιστα να ισχυριστεί ότι αυτή η ενέργεια «γύρισε» την ενέργεια του ντέρμπι, περισσότερο κι από την αλλαγή συστήματος του Κωστένογλου από 3-5-2 σε 4-2-3-1.
