Μετά από τις διαδοχικές διακοπές λόγω του COVID, ο ΠΑΟΚ επέστρεψε στο γήπεδο με μοναδικό στόχο να παραμείνει στην κορυφή του ποδοσφαίρου γυναικών. Η τερματοφύλακας του Δικεφάλου, Ζωή Νάση, μιλά στη FORZA για το δύσκολο κομμάτι της διακοπής, την επιστροφή της μετά τον σοβαρό τραυματισμό της και το επίπεδο του ποδοσφαίρου γυναικών στην Ελλάδα.
Πως αισθάνεσαι που επιτέλους επιστρέψατε στη δράση και τους αγώνες;
«Σίγουρα είναι κάτι που με χαροποιεί ιδιαίτερα, νιώθουμε ότι φεύγει ένα βάρος από πάνω μας με την επιστροφή στην αγωνιστική δράση. Περιμέναμε πως και πως την επιστροφή αρχικά στις προπονήσεις και στη συνέχεια στους αγώνες. Παρόλο που το πρωτάθλημα φέτος είναι πολύ μικρό, είμαστε χαρούμενες που έχουμε την ευκαιρία να παίξουμε και να το διεκδικήσουμε».
Ήταν δύσκολη η προσαρμογή σας, ειδικά μετά από αυτό το μεγάλο διάστημα απουσίας;
«Μπορεί όλες να δουλεύαμε ατομικά κατά το διάστημα της αποχής αλλά αυτή ήταν αρκετά μεγάλη, οπότε ήταν κάπως δύσκολο για όλες μας να προσαρμοστούμε. Από την άλλη πλευρά βέβαια ήμασταν βέβαιες ότι θα καταφέρουμε να πρωταγωνιστήσουμε και φέτος, γιατί το επίπεδο του ελληνικού πρωταθλήματος παραμένει για ακόμα μια φορά αρκετά χαμηλό».
Αναφέρθηκες στον χαμηλό ανταγωνισμό . Πιστεύεις ότι σας δημιουργεί πρόβλημα αυτό, ειδικά με φόντο της ευρωπαϊκές διοργανώσεις;
«Αυτό είναι ένα πρόβλημα για εμάς, όταν δεν υπάρχει εγχώριος ανταγωνισμός. Παρόλα αυτά εμείς προσπαθούμε να βγάζουμε τον ανταγωνισμό μέσα από τις προπονήσεις για να βελτιωνόμαστε καθημερινά. Βέβαια είναι κάπως δύσκολο να υπάρξει μεγάλη βελτίωση μόνο μέσα από αυτό το κομμάτι, χωρίς ανταγωνισμό στο πρωτάθλημα».
Τι γεύση σας άφησε το παιχνίδι με την Μπενφίκα στην αρχή της σεζόν και ο αποκλεισμός από το Champions League;
«Σίγουρα μας άφησε μεγάλη πίκρα που δεν καταφέραμε να προχωρήσουμε στο φετινό Champions League. Βέβαια γνωρίζαμε τα δεδομένα, δηλαδή και την δυναμική της Μπενφίκα αλλά και την δική μας αγωνιστική απραξία. Στο παιχνίδι δεν πήγαμε ως ηττημένες, θέλαμε να το παλέψουμε και τα κορίτσια αυτό έκαναν, αλλά δεν τα κατάφεραν».
Πέραν της διακοπής, εσύ είχες να αντιμετωπίσεις και έναν σοβαρό τραυματισμό. Πως σου φάνηκε αυτό το διάστημα;
«Ο τραυματισμός μου έπεσε πάνω στην πρώτη καραντίνα, οπότε μπορώ να πω ότι με βοήθησε η διακοπή, τουλάχιστον από αυτή την άποψη. Ωστόσο οι επιπλοκές μετά την επέμβαση με πήγαν αρκετά πίσω και δεν μπορούσα να βοηθήσω εξ αρχής την ομάδα. Τώρα που συμμετέχω στις προπονήσεις και τους αγώνες με την ομάδα είμαι πάρα πολύ χαρούμενη που μπορώ να κάνω επιτέλους αυτό που αγαπάω».
Ποιες οι πρώτες σκέψεις σου όταν ξαναπάτησες χορτάρι;
«Είχε περάσει αρκετός καιρός από τότε που είχα μπει στο γήπεδο για να παίξω σε αγώνα, οπότε ήταν κάτι πολύ αγχωτικό για εμένα. Ωστόσο ανυπομονούσα καιρό να έρθει στιγμή που θα παίξω ξανά με τα κορίτσια. Είμαι πολύ χαρούμενη για αυτό το νέο… ντεμπούτο μου».
Θεωρείς ότι αδικηθήκατε με όλο αυτό το διάστημα της διακοπής;
«Σίγουρα ο ερασιτεχνικός αθλητισμός θα μπορούσε να τύχει καλύτερης αντιμετώπισης από την πολιτεία και τους αρμόδιους. Βέβαια το κύριο πρόβλημα αναφορικά με το ποδόσφαιρο γυναικών είναι ότι δεν είναι επαγγελματικό. Θεωρώ ότι οι βάσεις υπάρχουν και το αξίζουμε για την δουλεία που κάνουμε όλοι».
Ποια τα βήματα που πρέπει να γίνουν για να γίνει επαγγελματικό το ποδόσφαιρο γυναικών;
«Δεν γνωρίζω αν είναι εφαρμόσιμο, ειδικά άμεσα, παρόλα αυτά με την βοήθεια της UEFA κάτι θα μπορούσε να γίνει τα επόμενα χρόνια. Θεωρώ ωστόσο ότι χρειάζεται αρχικά μεγαλύτερη προσπάθεια από την Ελλάδα. Να καταλάβει και η δική μας ομοσπονδία ότι αξίζει να υποστηρίξει το ποδόσφαιρο γυναικών».
