Ο κορονοϊός ανέκοψε βίαια και τα πρωταθλήματα νέων, σε μια στιγμή που έφθαναν στην κορύφωση τους, ενόψει και της διεξαγωγής των φάιναλ φορ για την ανάδειξη των πρωταθλητών. Μιλώντας στη FORZA o προπονητής της Κ-17 Απόστολος Παπαβασιλείου υπογραμμίζει ότι «ήταν άσχημο, αυτό που συνέβη, για εμάς και τα παιδιά, αλλά ήταν άσχημο για όλον τον κόσμο, που αντιμετώπισε προβλήματα σοβαρότερης φύσης».
Η φετινή Κ-17 αποτέλεσε πρακτικά τη συνέχεια της περσινής πρωταθλήτριας Κ-15;
«Υπήρχαν πολλά παιδιά από την Κ-15, αλλά δεν μπορούμε ν’ αφήσουμε έξω από την κουβέντα και τους γεννηθέντες το 2003, που ήταν και στην περσινή Κ-17, παίκτες ποιοτικούς και με μέλλον μπροστά τους. Ουσιαστικά ήταν μια μίξη των δύο ηλικιών».
Τι σημαίνει ο απολογισμός των 20 νικών σε 23 παιχνίδια;
«Δεν πρέπει να σταθούμε σ’ αυτό. Βέβαια, είναι σημαντικό για τους νεαρούς παίκτες να μαθαίνουν να κερδίζουν, αλλά αυτό πρέπει να γίνεται μέσα από μια συγκεκριμένη εκπαιδευτική διαδικασία, που προσπαθούμε να τους περάσουμε. Η συγκεκριμένη φουρνιά της Κ-17 έχει μπει από νωρίς σ’ αυτή τη διαδικασία, τα παιδιά έχουν κάνει πολλά ταξίδια στο εξωτερικό και είναι σημαντικό για αυτά να μετουσιώνουν όλη αυτή τη διαδικασία και σε νίκες».
Στην αρχή της σεζόν είχατε τον Κούτσια στην ομάδα σας, αλλά προφανώς δεν σας δυσαρέστησε το γεγονός ότι πολύ γρήγορα ανέβηκε στην Κ-19.
«Η αλήθεια είναι ότι ο Γιώργος άρχισε μαζί μας την καλοκαιρινή προετοιμασία. Αλλά το πιο σημαντικό είναι τα παιδιά να βρίσκουν το δρόμο τους και να προχωρούν προς τα πάνω. Συνεπώς, το ότι ανέβηκε στην Κ-19 όχι μόνο δεν μας δυσαρέστησε, αλλά μας ικανοποίησε, μας ενθουσίασε που ο Πάμπλο Γκαρσία τον πήρε στην Κ-19. Μακάρι αυτό να γίνεται για πολλά παιδιά, όπως συνέβη και με τον Κωνσταντέλια. Για αυτό λέω ότι δεν είναι το κυριότερο οι νίκες και τα αποτελέσματα. Σαφώς και τα θέλουμε, γιατί τα παιδιά παίζουν σε μια μεγάλη ομάδα, οπότε θα πρέπει να μάθουν κι αυτό το κομμάτι. Ακόμη σημαντικότερο, όμως, είναι ν’ ανεβαίνουν τα σκαλιά και να μπορέσουν κάποια στιγμή να μπουν και στην πρώτη ομάδα».
Τελευταία ακούστηκε πολύ και το όνομα του τερματοφύλακα Νίκου Μπότη, που επίσης είχατε υπό τις οδηγίες σας.
«Μιλάμε για παιδιά, που έχουν μπει στο στόχαστρο μεγάλων ευρωπαϊκών ομάδων, λόγω και των διακρίσεων τους σε τουρνουά του εξωτερικού. Κι ο Νίκος συμπεριλαμβάνεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Τον είχαμε εντοπίσει, όταν είμασταν ακόμη στην Κ-10, διακρίνοντας ότι αυτό το παιδί έχει μέλλον. Σιγά σιγά έφθασε στο επίπεδο, που βρίσκεται σήμερα. Αλλά είναι πολλά τα παιδιά, που βρίσκονται στο στόχαστρο μεγάλων ομάδων».
Πριν τρεις σεζόν, όντας δίπλα στον Γκαρσία στην Κ-20, είχατε υπό τις οδηγίες σας και τους Λύρατζη και Χατζηστραβό. Πως κρίνετε την εξέλιξή τους;
«Είναι δύο παιδιά, που έχουν κάνει το επόμενο βήμα σε ανδρική ομάδα. Εχουν μέλλον μπροστά τους, αρκεί να τους δοθούν ευκαιρίες και όλοι να τους αντιμετωπίσουν με υπομονή. Εχουν δουλέψει πολύ και με ταπεινότητα όλα τα τελευταία χρόνια και σαφώς έχουν ρόλο στο ποδόσφαιρο που θέλουμε, όπως απέδειξε η παρουσία τους στη διάρκεια της φετινής σεζόν σε επαγγελματικές ομάδες».
Εχετε εργαστεί σε όλες σχεδόν τις ηλικιακές βαθμίδες της ακαδημίας. Πόσο μεγάλες είναι οι διαφορές στο έργο ενός προπονητή;
«Κάθε ηλικία είναι και διαφορετική, ειδικά αν συγκρίνουμε ένα 10χρονο παιδί με έναν 19χρονο. Σε κάθε ηλικία εφαρμόζεται και διαφορετική μεθοδολογία, ο προπονητής πρέπει να βάζει πράγματα την κατάλληλη στιγμή. Δεν μπορείς, δηλαδή, να κάνεις πράγματα στην Κ-10, που θα κάνεις στην Κ-19, ούτε να μιλήσεις και να καθοδηγήσεις τα παιδιά με τον ίδιο τρόπο».
Ποιες είναι οι αγωνίες ενός ποδοσφαιριστή, που βρίσκεται στην ηλικία των 16-17 χρόνων;
«Σ’ αυτήν την ηλικία οι παίκτες καταβάλλουν μεγάλη προσπάθεια, θυσιάζοντας πολλά πράγματα στην καθημερινότητά τους, μια και το επίπεδο των προπονήσεων και, γενικότερα, της εκπαίδευσης είναι πολύ υψηλό και απαιτητικό. Σαφώς και δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό για το σήμερα, γνωρίζουν ότι βρίσκονται σε μια ομάδα, που μπορεί και τους προσφέρει πολλά, αλλά εκφράζουν αγωνίες και για το μέλλον τους. Εμείς, και σ’ αυτό το κομμάτι, θα πρέπει να σταθούμε δίπλα τους παιδαγωγικά, να τους μιλήσουμε, να τους εξηγήσουμε, να τους καθησυχάσουμε, να τους κρατήσουμε ταπεινούς».
Είστε εδώ και χρόνια «δίδυμο» στους πάγκους με τον Δημήτρη Ταξίδη. Πως είναι η συνεργασία σας;
«Με τον Δημήτρη ξεκινήσαμε μαζί από την Κ-11, πριν περίπου επτά χρόνια, όταν και γνωριστήκαμε για πρώτη φορά. Μέσα από τη δουλειά τα καταφέραμε έτσι, ώστε η συνεργασία μας να είναι άριστη, να είμαστε φίλοι, έχει βοηθήσει ο ένας τον άλλον. Νομίζω ότι από μόνος του ένας προπονητής δεν μπορεί να πετύχει πολλά, χρειάζεται να έχει ανθρώπους δίπλα του και να αλληλοϋποστηρίζονται και να εξελίσσονται».
