Η «φουρνιά» παικτών της Κ-17 του ΠΑΟΚ, που την προηγούμενη εβδομάδα αναδείχτηκε πρωταθλήτρια, δείχνει να είναι ξεχωριστή. Όχι τόσο γιατί κατέκτησε τον τίτλο (σε ένα φάιναλ φορ τα πάντα μπορούν να συμβούν, ακόμη και τα αουτσάιντερ μπορούν να νικήσουν τα φαβορί, κάτι που τελικά δεν συνέβη στο Βόλο), όσο γιατί οι περισσότεροι απ’ αυτούς είναι διεθνείς. Ακόμη κι ο ξένος της ομάδας (που δεν είναι και…. τόσο ξένος, μια και γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη), ο Μαξιμίλιαν Σνάουτσνερ έχει ήδη «γράψει» τις πρώτες του συμμετοχές με την Κ-16 της Πολωνίας.
Το πώς, βέβαια, θα εξελιχθεί η καριέρα αυτών των πρωταθλητών βρίσκεται σε συνάρτηση με πολλούς παράγοντες. Αλλά, κατά βάση, εξαρτάται από τους ίδιους, το πόσο (και πώς) θα δουλέψουν, προκειμένου να δικαιολογήσουν τα καλά λόγια, που τους συνοδεύουν. Βλέποντας, πάντως, τους Λύρατζη, Μιχαηλίδη, Τσιγγάρα και Κούτσια (για ν’ αναφερθούμε στα «προϊόντα» της ακαδημίας, που στελεχώνουν φέτος την πρώτη ομάδα) παίρνουν θάρρος, από την άποψη ότι ο δρόμος προς την πρώτη ομάδα είναι ανοιχτός, αρκεί, βέβαια, να συντρέχουν και κάποιες βασικές προϋποθέσεις.
Δεν έχει περάσει, πάντως, πολύ καιρός από την εποχή που ακούγονταν κριτική, του τύπου «τόσα λεφτά δαπανώνται για τα τμήματα υποδομής, αλλά δεν βγάζουν παίκτες». Λες και οι Σταφυλίδης, Κίτσιου, Πέλκας, Κουλούρης, και, πολύ πιο πρόσφατα ο Τζόλης (υπάρχουν κι άλλα παραδείγματα παικτών, έστω λιγότερο «ηχηρά» ) δεν «γύρισαν» κάποια, λίγα ή πολλά, χρήματα πίσω, είτε με την αγωνιστική προσφορά τους στο Δικέφαλο είτε μέσω των πωλήσεων τους σε ομάδες του εξωτερικού. Θα μπορούσε η επένδυση στην ακαδημία να είχε αποδώσει ακόμη περισσότερα; Πιθανότατα ναι. Μόνο που ευθύνη για αυτό βαραίνει και την πρώτη ομάδα, που, σε όχι λίγες περιπτώσεις, δεν έδειξε την απαιτούμενη εμπιστοσύνη στα «δικά της παιδιά», παρά προτίμησε πιο «σίγουρες» λύσεις (στην πορεία μόνο τέτοιες δεν αποδείχθηκαν). Υπάρχει, άραγε, καλύτερο (και πιο πρόσφατο) παράδειγμα από την περίπτωση του Λύρατζη με τον Τέιλορ; Ή, για να πάμε ακόμη πιο πίσω, στο καλοκαίρι του 2019, όταν ο ΠΑΟΚ βγήκε στην αγορά για αριστερό μπακ, έφερε στη Θεσσαλονίκη τον Φάμπιο Κοεντράο, αλλά… ευτυχώς ο Πορτογάλος δεν συμφώνησε και γύρισε πίσω. Αν συμφωνούσε, πιθανότατα δεν θα αναδεικνύονταν ο Δημήτρης Γιαννούλης (έστω κι ο ΠΑΟΚ τον απέκτησε στα δεκαεννέα του χρόνια, συνεπώς δεν ήταν ακριβώς «προϊόν» της ασπρόμαυρης ακαδημίας) ή, στην καλύτερη περίπτωση, αυτό θα συνέβαινε σε χρόνο μεταγενέστερο και σε μικρότερη έκταση.
Χρειάζεται, λοιπόν, να υπάρχει κι η βούληση από την πρώτη ομάδα του ΠΑΟΚ, προκειμένου να εμπιστεύεται τους ταλαντούχους παίκτες της ακαδημίας. Όχι για να τους κάνει χάρη, αλλά για όσους το αξίζουν.
