Το όνομα του έχει συνδεθεί με μία από τις μεγαλύτερες διαιτητικές τραγωδίες στην ιστορία του συλλόγου. Δεν ήταν μόνο τα τρία πέναλτι που έδωσε εκείνο το βράδυ ως σωσίβιο σωτηρίας στον Άγιαξ, μα όλη του η συμπεριφορά στο γήπεδο…
Το αλαζονικό του βλέμμα, η υπεροψία σε κάθε του σφύριγμα εις βάρος των παικτών του ΠΑΟΚ. Οι χειρονομίες με το δάχτυλο στο στόμα, κάθε φορά που τολμούσε κάποιος να διαμαρτυρηθεί. Ο τρόπος που στις καθυστερήσεις -λίγο μετά το 3-2- έπνιξε ένα πεντακάθαρο φάουλ σε καλή θέση έξω από την περιοχή του Άγιαξ, μην τυχόν γίνει η στραβή.
Ο Δικέφαλος δεν έχασε απλώς ένα παιχνίδι από τον Κρεγκ Πόουσον. Δεν έχει να θυμάται, μία φάση, ένα σφύριγμα, ένα ανθρώπινο λάθος. Έχασε, κάτι που ποτέ ως σήμερα δεν έχει καταφέρει, την είσοδο στους ομίλους του Champions League. Έχασε την ευκαιρία να αλλάξει την ιστορία του.
Κι όμως, στο άκουσμα του ορισμού του για την αναμέτρηση της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, ο Δικέφαλος επέλεξε τον δρόμο της αξιοπρέπειας, της αυτοσυγκράτησης, του πολιτισμού. Το κάνει σε μία χώρα που κάποιοι οδύρονται, ουρλιάζουν, χαλάνε τον κόσμο, επειδή ένας ελίτ διαιτητής πριν από καμιά δεκαριά χρόνια που μπορεί και να είχε δώσει μερικά κουκούτσια υπέρ μιας ελληνικής ομάδας σε μία αναμέτρηση με την… Κραϊόβα!
Ο Πόουσον δεν έχει τίποτα προσωπικά με τον ΠΑΟΚ, δεν μεγάλωσε με απωθημένα απέναντι του, δεν γεννήθηκε θέλοντας να τον καταστρέψει. Απλώς, εκείνο το βράδυ ήθελε να προστατεύσει το μεγάλο ψάρι. Το πιο εμπορικό ψάρι. Κι έκανε ότι περνούσε από το… στραγάλι του για να κάνει αυτό που έπρεπε. Αν χρειαζόταν θα έδινε / έβρισκε και τέταρτο πέναλτι. Και πέμπτο. Όσα τέλος πάντων θα χρειαζόταν ο Άγιαξ για να μην μείνει εκτός ομίλων Champions League.
Ο Άγγλος ήταν σπαθένιος στην «Λεωφόρο». Σφύριξε ό,τι είδε. Έκοψε το καρπούζι στην μέση. Και παρότι -αναδρομικά- ο Ραζβάν Λουτσέσκου θα μπορούσε να του σούρει τα εξ’ αμάξης (μολονότι σε εκείνο το αλήστου μνήμης παιχνίδι στο Άμστερνταμ προπονητής ήταν ο Αμπέλ Φερέιρα), ο Ρουμάνος μίλησε με ειλικρίνεια, όπως κάθε σχεδόν πάντα: «Είδα έναν τέλειο διαιτητή τόσο σε φάσεις υπέρ μας όσο και εναντίον μας, ίσως γι’ αυτό να είχαμε και ένα πολύ ωραίο παιχνίδι, ανοιχτό και από τις δυο πλευρές».
Αλήθεια, πόσες φορές έχουμε δει έναν προπονητή ή έναν θεσμικό παράγοντα κάποιας άλλης ομάδας πλην του ΠΑΟΚ, να βγαίνει στο τοξικό ελληνικό πρωτάθλημα και να μην μιλάει για σφαγή της ομάδας του, ακόμα και για ένα ανάποδο πλάγιο άουτ, αλλά να μιλάει για μία «τέλεια διαιτησία»;
Ο οργανισμός του ΠΑΟΚ είναι σχεδόν παράταιρος με το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ο πολιτισμός, οι τρόποι του, το πως αντιλαμβάνεται το ποδόσφαιρο μοιάζουν ασύμβατοι με το περιβάλλον στο οποίο καλείται να επιβιώσει.
Ποιος θα έδινε άδικο στον Μπράντον Τόμας και σε κάθε παίκτη του ΠΑΟΚ, αν λίγο μετά το 1-1 που μπορεί να κοστίσει ένα πρωτάθλημα στον Παναθηναϊκό, πήγαινε μπροστά στην Θύρα 13 για να μιμηθεί τον πανηγυρισμό του Ζεράρδ Ντεουλοφέου με τα χέρια σταυρωμένα μπροστά στην ευαίσθητη περιοχή;
Αυτό δεν έκανε σε δύο παιχνίδια απέναντι στον Δικέφαλο ο Αϊτόρ και στο πιο πρόσφατο στην Τούμπα, ο Φώτης Ιωαννίδης παρότι ήξεραν ότι ένας τέτοιος πανηγυρισμός είναι σαν να ρίχνεις σπίρτο σε μία πυριτιδαποθήκη;
Κι όμως, ο Άγγλος συγκρατήθηκε. Το ίδιο και οι συμπαίκτες του. Πανηγύρισαν με αξιοπρέπεια και συστολή το γκολ της ισοφάρισης. Διότι, πολύ απλά έπαιζαν για την πάρτη τους, κι όχι για να… την πουν στον απέναντι. Όχι για να εκδικηθούν ή να τιμωρήσουν.
Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται χαζορομαντικά. Ίσως όλη αυτή η «ευαισθησία», ο πολιτισμός, η ευπρέπεια να μοιάζει με αδυναμία σε μία χώρα που ζυγίζει αλλιώς την ποδοσφαιρική μαγκιά. Μόνο που ο ΠΑΟΚ εκτός από ένας αθλητικός σύλλογος, είναι και ένας φορέας διαπαιδαγώγησης. Ανατρέφει, μεγαλώνει, διαπλάθει παιδιά. Και στις ακαδημίες του και στην πρώτη ομάδα και παντού. Δεν θα πάρει ποτέ κάποιο βραβείο fair-play, αλλά στην λαϊκή συνείδηση θα παραμένει φωτεινό παράδειγμα σε μία χώρα βυθισμένη στο σκοτάδι…
